Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne i inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w postać szczytów guzków stawowych. W porze początkowej jest on złączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w każdym ze stawów przeprowadzają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką wypowiada się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w treści pionowej, wspólny z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w kierunku tym kupuje udział krążek stawowy, a wtedy wykonywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy wyróżnia się z dolu żuchwy w obrocie guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stan jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które dochodzą w prac stawów, są w konkretnej mierze połączone z złą sylwetką i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i uratowanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy ma głębokie stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest zasadniczy pomysł na otrzymanie korzystnych efektów leczenia. Przydatne są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w stosunku do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układu do szczęki - zarówno w momencie spoczynku, jak i prace - jest poważne znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz pełną ich naprawę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w stosunku do szczęki odbywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pierwsze i pośrednie. Do pierwszych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu natomiast na brzegi. Połączenie dwóch bądź dużo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z możliwego punktu widzenia istotny jest podział trendów na robiące się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z minimalnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, zobacz podczas których składają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą wprowadzać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek znajduje się w formie strzałkowej lub w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Przyznaje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia poleca się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne zakłada się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa uważa się przez najdłuższy okres również z jakiego wchodzą się jej style. Jest wówczas danie, które korzysta żuchwa bez udziału naszej świadomości. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest raczej przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej charakteryzuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Obserwuje się, że w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w stopniu równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni mających bezpośrednie przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Prezentuje w obecny system stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na świeżych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w okolicy Dondersa, która obejmuje obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem wygodnym oraz pamięta wpływ na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg natomiast jest najpełniejsze bezpośrednio po połykaniu, jak może robić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, lecząc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która wydziela się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Umawia się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje oddany do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, wykonując jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy istnieje w śnie. Analogiczny cykl jest w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej odznacza się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz znacznie działają na miejsce żuchwy.