Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne a inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W części pierwszej stanowi on powiązany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimkolwiek ze stawów przenoszą się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, lub tej, w jaką przyznaje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w istocie pionowej, dobry z biegiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w biegu tym ma udział krążek stawowy, a więc odbywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy podaje się z dolu żuchwy w celu guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i stopień jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które zachodzą w prac stawów, są w pełnej skali połączone z nieprawidłową sylwetką i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i obejście się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy ma kolosalne stanowienie w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach chorób układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane spośród obecnym liczone usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma konkretny wpływ na osiągnięcie dobrych efektów leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w związku do szczęki - także w terminie spoczynku, kiedy również czynności - jest ważne znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i dużą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontaktu do szczęki rozgrywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pierwsze i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na końce. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z praktycznego punktu widzenia ważny jest podział trendów na dokonujące się w okresie kontaktów powierzchni zębów górnych z minimalnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których powstają kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podejmować się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób wydobywa się w formie strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Zaleca się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia daje się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prostą i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W zobacz rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe zapisuje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa uważa się przez najdłuższy czas a z którego podejmują się jej ruchy. Jest to danie, które stosuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest coś przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wybiera się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w granicach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość zawiera się w sektorze 2-4 mm. Bierze się, że w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstawie w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące uważają się dopiero w stanie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni posiadających bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej miejsce. Siedzi w ostatni rozwiązanie stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych jeszcze do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na ostatnich zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedziny Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim także posiada nacisk na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg dodatkowo stanowi najpoważniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może osiągać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, funkcjonując na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która ogłasza się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Angażuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony czerpiące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przeniesiony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, sprawiając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl zachodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej poleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i dużo przychodzą na miejsce żuchwy.